Nooit gedacht

Mijn eerste marathon ooit: toen ik Raf overhaalde om mee te doen, zeiden sommigen me dat ik niet goed wist waaraan ik begon. En dat is eigenlijk waar, maar ik ben wel blij dat ik het gedurfd heb. Uiteindelijk loop ik nog maar ongeveer 1,5 jaar.

Maar een goede begeleiding, een uitgekiend trainingsschema - waarvoor dank Pierre - en de nodige doorzetting hebben me naar de finish geleid.

En ik moet zeggen dat het al bij al goed meeviel.

Uiteraard moest ik net voor de start de dixies opzoeken, want met een volle blaas kan ik niet starten. Dat was wel een hele onderneming, tussen al die plassende mannen lopen die het waterpeil van de rivier Arno aan het verhogen waren.

En dan naar het startvak.

Een beetje zenuwachtig was ik wel, doch dat is een goed teken.

Rustig gestart, tegen een hartslag van ca. 125 BPM,, verteerde ik de eerste kilometers vlot. Ik had wat angst voor een hongerslag, en daarom nam ik elke 5 km een energiegel samen met het nodige water. Dit was me zeer duidelijk ingefluisterd door Peggy, en haar raad heeft voorkomen dat ik de man met de hamer ben tegenkomen.
Het tempo lag constant net onder de 6 min/km. Conditioneel ging dat zeer goed, doch de spieren protesteerden bij elke versnelling. Aangezien dit mijn eerste marathon was, durfde ik ook niet goed om toch wat sneller te lopen.

Na km 35 voelde ik dan toch dat de tijd rijp was om een sneller huppelend petje te worden en heb ik mijn tempo verhoogd.

Veel mensen heb ik voorbij gestoken, en dat geeft een berg moed.

De laatste kilometers vloog ik over de verschrikkelijke plaveien in de straten, om zo te eindigen in 4:09:41.

Mijn eerste marathon is een feit!

Pierre zei me altijd dat ik na de aankomst het gevoel moest hebben dat ik zin moest hebben in een tweede. Wel: dat gevoel heb ik dus, waarvoor dank.

En nu genieten van de rust: ik heb het verdiend.

Pascale