Missie volbracht...pijn is tijdelijk en roem is voor altijd...

Eerst dit: als één van de lezers twijfelt of ie ja dan nee wel eens een marathon zou lopen heb ik slechts één raad: doen! De voldoening en de emotie die je ervaart als je de aankomstlijn overschrijdt is met niks te vergelijken. De vele uren training ben je direct vergeten.
De race zelf dan: met een hoofd vol twijfels ben ik gestart. Moest deze race bv. in Antwerpen of Brussel zijn, dan had ik nooit gestart. Maar ja: je bent nu zover en al die voorbereidingstijd en gelopen kilometers wil je toch ergens verzilverd zien.
Prachtig weer trouwens op deze dag: ik denk een graad of 13 en een stralend zonnetje.
Wat een chaos was me dat om in het juiste startvak te geraken. Over het muurtje springen en tussen plassende mannen lopen was de oplossing om toch maar tijdig in het juiste vak te geraken. Die stress was uiteindelijk voor niks nodig want we hebben in dat vak nog een heel tijdje staan schilderen (en opwarmen). Aangezien we geen referentietijd hadden, stonden we dus in het laatste startvak. Geen probleem: we moesten toch traag starten en dan is zo'n massa trage lopers de ideale remmende factor.
Van bij de eerste meter voelde ik pijn in mijn kuit. Ik dacht: ik blijf lopen zolang ik kan en we zien wel waar we eindigen. Zo bleef ik rustig bij Pascale en het tempo dat ze aanhield kon ik goed verdragen.
Elke 5 km was er een bevoorrading met water en nog wel wat andere dingen, en van die gelegenheid hebben we gebruik gemaakt om steeds een energiegel te verorberen met de nodige hoeveelheid water.
Alles was zeer goed georganiseerd en aangeduid.
Kilometer na kilometer slopen we dichter bij de halve afstand, en ik was verbaasd dat mijn kuit het nog steeds niet begeven had. De pijn was er bij elke stap, doch hij verergerde niet.
Firenze is trouwens een mooie marathon met heel wat ambiance. Er zijn niet teveel niveauverschillen, je loopt in enkele parken en in een mooie historische stad, wat wil een mens nog meer?
De 30 km grens dan: vele mensen hebben me verteld dat je dan de man met de hamer tegenkomt. Wij hadden geen tickets voor hem besteld en we hebben op geen enkel moment ook maar een glimp van hem opgevangen.  Waarschijnlijk is het voedingsschema de dagen voordien en de regelmatige inname van de energiegels de reden dat we nergens een dipje hebben gehad.
Vanaf km 38 kon ik Pascale's tempo niet echt meer volgen. Ik heb geprobeerd om het huppelende petje dat enkele honderden meters voor mij liep in te halen, doch dat ging echt niet. De laatste kilometers gingen al bij al nog vrij vlot, je steekt heel veel mensen voorbij die al aan het wandelen zijn. Dat geeft moed, en dan ben je aan de aankomst.
Mijn tijd: 4:10:34. Tevreden ben ik met deze tijd niet, maar ik ben wel trots dat ik de marathon heb uitgelopen, gelet op de constante pijn die ik ervaren heb.
Na de aankomst wandel je als een pinguïn...en kan je geen meter meer lopen. Vreemd toch.
En nu recupereren...de taxibedrijven zullen nog een aardige cent aan ons verdienen als we hier iets willen bezichtigen.
Eén ding staat vast: dit smaakt naar nog.
Raf