Bij deze willen we iedereen van harte bedanken voor de vele gelukwensen en felicitaties die we mochten ontvangen.
We hadden nooit gedacht dat deze 'missie' zoveel reacties zou teweeg brengen!
Het deed echt wel deugd.
Ook een dikke merci aan de coaches Pierre (Pascale) en Bert (Raf) voor hun vakkundige en professionele aanpak. Zonder hen zou het een pak moeilijker zijn geweest! De vraag is zelfs of het dan wel gelukt zou zijn.
Intussen zijn we al meer dan een week terug thuis en ligt de marathon al ruimschoots 2 weken achter ons.
Voldoende hersteld zijn we wel, maar lange afstanden lopen zit er voorlopig zeker niet in. Daarvoor mankeert de goesting.
Nu gaan we enkele weken wat calorieën tanken! In deze periode is dat echt niet zo moeilijk.
Aan iedereen nog een prettig en vreugdevol eindejaar!
Tot de volgende.
Raf
maandag 9 december 2013
zondag 24 november 2013
Nooit gedacht
Mijn eerste marathon ooit: toen ik Raf overhaalde om mee te doen, zeiden sommigen me dat ik niet goed wist waaraan ik begon. En dat is eigenlijk waar, maar ik ben wel blij dat ik het gedurfd heb. Uiteindelijk loop ik nog maar ongeveer 1,5 jaar.
Maar een goede begeleiding, een uitgekiend trainingsschema - waarvoor dank Pierre - en de nodige doorzetting hebben me naar de finish geleid.
En ik moet zeggen dat het al bij al goed meeviel.
Uiteraard moest ik net voor de start de dixies opzoeken, want met een volle blaas kan ik niet starten. Dat was wel een hele onderneming, tussen al die plassende mannen lopen die het waterpeil van de rivier Arno aan het verhogen waren.
En dan naar het startvak.
Een beetje zenuwachtig was ik wel, doch dat is een goed teken.
Rustig gestart, tegen een hartslag van ca. 125 BPM,, verteerde ik de eerste kilometers vlot. Ik had wat angst voor een hongerslag, en daarom nam ik elke 5 km een energiegel samen met het nodige water. Dit was me zeer duidelijk ingefluisterd door Peggy, en haar raad heeft voorkomen dat ik de man met de hamer ben tegenkomen.
Het tempo lag constant net onder de 6 min/km. Conditioneel ging dat zeer goed, doch de spieren protesteerden bij elke versnelling. Aangezien dit mijn eerste marathon was, durfde ik ook niet goed om toch wat sneller te lopen.
Het tempo lag constant net onder de 6 min/km. Conditioneel ging dat zeer goed, doch de spieren protesteerden bij elke versnelling. Aangezien dit mijn eerste marathon was, durfde ik ook niet goed om toch wat sneller te lopen.
Na km 35 voelde ik dan toch dat de tijd rijp was om een sneller huppelend petje te worden en heb ik mijn tempo verhoogd.
Veel mensen heb ik voorbij gestoken, en dat geeft een berg moed.
De laatste kilometers vloog ik over de verschrikkelijke plaveien in de straten, om zo te eindigen in 4:09:41.
Mijn eerste marathon is een feit!
Pierre zei me altijd dat ik na de aankomst het gevoel moest hebben dat ik zin moest hebben in een tweede. Wel: dat gevoel heb ik dus, waarvoor dank.
En nu genieten van de rust: ik heb het verdiend.
Pascale
Missie volbracht...pijn is tijdelijk en roem is voor altijd...
Eerst dit: als één van de lezers twijfelt of ie ja dan nee wel eens een marathon zou lopen heb ik slechts één raad: doen! De voldoening en de emotie die je ervaart als je de aankomstlijn overschrijdt is met niks te vergelijken. De vele uren training ben je direct vergeten.
De race zelf dan: met een hoofd vol twijfels ben ik gestart. Moest deze race bv. in Antwerpen of Brussel zijn, dan had ik nooit gestart. Maar ja: je bent nu zover en al die voorbereidingstijd en gelopen kilometers wil je toch ergens verzilverd zien.
Prachtig weer trouwens op deze dag: ik denk een graad of 13 en een stralend zonnetje.
Wat een chaos was me dat om in het juiste startvak te geraken. Over het muurtje springen en tussen plassende mannen lopen was de oplossing om toch maar tijdig in het juiste vak te geraken. Die stress was uiteindelijk voor niks nodig want we hebben in dat vak nog een heel tijdje staan schilderen (en opwarmen). Aangezien we geen referentietijd hadden, stonden we dus in het laatste startvak. Geen probleem: we moesten toch traag starten en dan is zo'n massa trage lopers de ideale remmende factor.
Van bij de eerste meter voelde ik pijn in mijn kuit. Ik dacht: ik blijf lopen zolang ik kan en we zien wel waar we eindigen. Zo bleef ik rustig bij Pascale en het tempo dat ze aanhield kon ik goed verdragen.
Elke 5 km was er een bevoorrading met water en nog wel wat andere dingen, en van die gelegenheid hebben we gebruik gemaakt om steeds een energiegel te verorberen met de nodige hoeveelheid water.
Alles was zeer goed georganiseerd en aangeduid.
Kilometer na kilometer slopen we dichter bij de halve afstand, en ik was verbaasd dat mijn kuit het nog steeds niet begeven had. De pijn was er bij elke stap, doch hij verergerde niet.
Firenze is trouwens een mooie marathon met heel wat ambiance. Er zijn niet teveel niveauverschillen, je loopt in enkele parken en in een mooie historische stad, wat wil een mens nog meer?
De 30 km grens dan: vele mensen hebben me verteld dat je dan de man met de hamer tegenkomt. Wij hadden geen tickets voor hem besteld en we hebben op geen enkel moment ook maar een glimp van hem opgevangen. Waarschijnlijk is het voedingsschema de dagen voordien en de regelmatige inname van de energiegels de reden dat we nergens een dipje hebben gehad.
Vanaf km 38 kon ik Pascale's tempo niet echt meer volgen. Ik heb geprobeerd om het huppelende petje dat enkele honderden meters voor mij liep in te halen, doch dat ging echt niet. De laatste kilometers gingen al bij al nog vrij vlot, je steekt heel veel mensen voorbij die al aan het wandelen zijn. Dat geeft moed, en dan ben je aan de aankomst.
Mijn tijd: 4:10:34. Tevreden ben ik met deze tijd niet, maar ik ben wel trots dat ik de marathon heb uitgelopen, gelet op de constante pijn die ik ervaren heb.
Na de aankomst wandel je als een pinguïn...en kan je geen meter meer lopen. Vreemd toch.
En nu recupereren...de taxibedrijven zullen nog een aardige cent aan ons verdienen als we hier iets willen bezichtigen.
Eén ding staat vast: dit smaakt naar nog.
Raf
De race zelf dan: met een hoofd vol twijfels ben ik gestart. Moest deze race bv. in Antwerpen of Brussel zijn, dan had ik nooit gestart. Maar ja: je bent nu zover en al die voorbereidingstijd en gelopen kilometers wil je toch ergens verzilverd zien.
Prachtig weer trouwens op deze dag: ik denk een graad of 13 en een stralend zonnetje.
Wat een chaos was me dat om in het juiste startvak te geraken. Over het muurtje springen en tussen plassende mannen lopen was de oplossing om toch maar tijdig in het juiste vak te geraken. Die stress was uiteindelijk voor niks nodig want we hebben in dat vak nog een heel tijdje staan schilderen (en opwarmen). Aangezien we geen referentietijd hadden, stonden we dus in het laatste startvak. Geen probleem: we moesten toch traag starten en dan is zo'n massa trage lopers de ideale remmende factor.
Van bij de eerste meter voelde ik pijn in mijn kuit. Ik dacht: ik blijf lopen zolang ik kan en we zien wel waar we eindigen. Zo bleef ik rustig bij Pascale en het tempo dat ze aanhield kon ik goed verdragen.
Elke 5 km was er een bevoorrading met water en nog wel wat andere dingen, en van die gelegenheid hebben we gebruik gemaakt om steeds een energiegel te verorberen met de nodige hoeveelheid water.
Alles was zeer goed georganiseerd en aangeduid.
Kilometer na kilometer slopen we dichter bij de halve afstand, en ik was verbaasd dat mijn kuit het nog steeds niet begeven had. De pijn was er bij elke stap, doch hij verergerde niet.
Firenze is trouwens een mooie marathon met heel wat ambiance. Er zijn niet teveel niveauverschillen, je loopt in enkele parken en in een mooie historische stad, wat wil een mens nog meer?
De 30 km grens dan: vele mensen hebben me verteld dat je dan de man met de hamer tegenkomt. Wij hadden geen tickets voor hem besteld en we hebben op geen enkel moment ook maar een glimp van hem opgevangen. Waarschijnlijk is het voedingsschema de dagen voordien en de regelmatige inname van de energiegels de reden dat we nergens een dipje hebben gehad.
Vanaf km 38 kon ik Pascale's tempo niet echt meer volgen. Ik heb geprobeerd om het huppelende petje dat enkele honderden meters voor mij liep in te halen, doch dat ging echt niet. De laatste kilometers gingen al bij al nog vrij vlot, je steekt heel veel mensen voorbij die al aan het wandelen zijn. Dat geeft moed, en dan ben je aan de aankomst.
Mijn tijd: 4:10:34. Tevreden ben ik met deze tijd niet, maar ik ben wel trots dat ik de marathon heb uitgelopen, gelet op de constante pijn die ik ervaren heb.
Na de aankomst wandel je als een pinguïn...en kan je geen meter meer lopen. Vreemd toch.
En nu recupereren...de taxibedrijven zullen nog een aardige cent aan ons verdienen als we hier iets willen bezichtigen.
Eén ding staat vast: dit smaakt naar nog.
Raf
zaterdag 23 november 2013
We zijn startklaar
Vandaag zijn we toegekomen in Firenze.
Alles is vlotjes verlopen, nergens problemen met bagage of wat dan ook.
Firenze heeft wel een zeer korte landingsbaan: bij het landen plakte onze neus tegen de stoel voor ons...Het is trouwens een zeer kleine luchthaven, net buiten de stad.
Toen we overstapten in Munchen, merkten we dat er we met meerdere lopers op het vliegtuig richting Firenze zaten. En dat leidt dan toch weer tot een aangename nervositeit - iets in de zin van: nu komt het wel echt dichtbij.
Het hotel was snel gevonden, en dan inchecken voor de nodige formaliteiten voor de marathon. (nummer, wat promo-spullen en een leuk aandenken aan deze 30e marathon)
En dat is een belevenis op zich! Alles was goed georganiseerd, overal waren er vele standjes met dingen die op een of andere manier met lopen te maken hebben.
Ik kwam terecht in sfeer die ik nog nooit heb meegemaakt. Ik wist niet dat marathon zo'n big business was.
Maar leuk is het wel.
Nog wat pasta en water verorberd en dan terug naar het hotel voor de nodige rust.
We hebben nog een half uur losgelopen in deze (drukke) stad.
Ondanks de goede zorgen van een jonge kine is mijn kuit zeker nog niet in orde. Ik hoop dat ie het uithoudt morgen. Een toptijd zit er zeker niet in. Als ik de marathon uitdoe, zal ik al zeer tevreden zijn.
Pascale heeft de nodige zenuwpijntjes, maar ik denk dat ze morgen een knalprestatie gaat leveren. Alles is vrij goed verlopen en ze heeft zo goed als alle trainingen uitgevoerd.
Voor diegenen die ons willen volgen hierbij onze startnummers:
Pascale: F2132
Raf: 9224
Te volgen op: www.firenzemarathon.it of www.tds-live.com
En nu op zoek naar de laatste pastamaaltijd zonder alcoholconsumptie!
Raf
Alles is vlotjes verlopen, nergens problemen met bagage of wat dan ook.
Firenze heeft wel een zeer korte landingsbaan: bij het landen plakte onze neus tegen de stoel voor ons...Het is trouwens een zeer kleine luchthaven, net buiten de stad.
Toen we overstapten in Munchen, merkten we dat er we met meerdere lopers op het vliegtuig richting Firenze zaten. En dat leidt dan toch weer tot een aangename nervositeit - iets in de zin van: nu komt het wel echt dichtbij.
Het hotel was snel gevonden, en dan inchecken voor de nodige formaliteiten voor de marathon. (nummer, wat promo-spullen en een leuk aandenken aan deze 30e marathon)
En dat is een belevenis op zich! Alles was goed georganiseerd, overal waren er vele standjes met dingen die op een of andere manier met lopen te maken hebben.
Ik kwam terecht in sfeer die ik nog nooit heb meegemaakt. Ik wist niet dat marathon zo'n big business was.
Maar leuk is het wel.
Nog wat pasta en water verorberd en dan terug naar het hotel voor de nodige rust.
We hebben nog een half uur losgelopen in deze (drukke) stad.
Ondanks de goede zorgen van een jonge kine is mijn kuit zeker nog niet in orde. Ik hoop dat ie het uithoudt morgen. Een toptijd zit er zeker niet in. Als ik de marathon uitdoe, zal ik al zeer tevreden zijn.
Pascale heeft de nodige zenuwpijntjes, maar ik denk dat ze morgen een knalprestatie gaat leveren. Alles is vrij goed verlopen en ze heeft zo goed als alle trainingen uitgevoerd.
Voor diegenen die ons willen volgen hierbij onze startnummers:
Pascale: F2132
Raf: 9224
Te volgen op: www.firenzemarathon.it of www.tds-live.com
En nu op zoek naar de laatste pastamaaltijd zonder alcoholconsumptie!
Raf
zondag 17 november 2013
Laatste weekend training...in mineur
Dit weekend moest ik een 20 km trage duur op zaterdag en een 15 km tempoloop uitvoeren op zondag.
Zo gezegd, zo gedaan. Zaterdag ging alles goed, ik voelde de gebruikelijke stijfheid na zo een lange training.
Zondag had ik met de 10 miles in Essen-Horendonk een mooi alternatief voor de 15 km-loop. Niet te snel - het is immers niet meer dan een training - maar tegen een aangenaam tempo van ca 5min/km startte ik...na enkele honderden (!) meter voelde ik echter langzaam maar zeker pijn in mijn rechterkuit. En in het begin denk je: dat zal nog wel wat stijfheid van gisteren zijn en dat verdwijnt wel snel. Niets bleek minder waar: de volledige kuit voelde al snel aan zoals gewapend beton. Wijselijk ben ik dus maar gestopt. 'T zal toch niet waar zijn ... Zo kort voor het ultieme doel?
Thuisgekomen heb ik er gelijk warme compressen opgelegd, wat los gemasseerd... Als het morgen niet beter is, ga ik zonder twijfel op zoek naar een kine die me hopelijk kan helpen. Intussen toch maar een kaarsje branden. Een pak twijfels in mijn hoofd zo net 6 dagen voor de start.
Pascale moest rustig lopen en dat heeft ze ook gedaan. Tegen een tempo van 6:30 min/km heeft ze deze wedstrijd uitgelopen. Echt leuk is dat niet, want ze weet zeer goed dat ze veel sneller kan.
Bij deze wil ze dan ook alle seingevers bedanken om zo lang het parcours verkeersvrij te houden.
Collega loopster Peggy willen we bij deze ook nog even eren: op haar eerste marathon in Valencia liep ze een vlotte 3:43.
Ik ben een beetje jaloers op haar resultaat...
Raf
Zo gezegd, zo gedaan. Zaterdag ging alles goed, ik voelde de gebruikelijke stijfheid na zo een lange training.
Zondag had ik met de 10 miles in Essen-Horendonk een mooi alternatief voor de 15 km-loop. Niet te snel - het is immers niet meer dan een training - maar tegen een aangenaam tempo van ca 5min/km startte ik...na enkele honderden (!) meter voelde ik echter langzaam maar zeker pijn in mijn rechterkuit. En in het begin denk je: dat zal nog wel wat stijfheid van gisteren zijn en dat verdwijnt wel snel. Niets bleek minder waar: de volledige kuit voelde al snel aan zoals gewapend beton. Wijselijk ben ik dus maar gestopt. 'T zal toch niet waar zijn ... Zo kort voor het ultieme doel?
Thuisgekomen heb ik er gelijk warme compressen opgelegd, wat los gemasseerd... Als het morgen niet beter is, ga ik zonder twijfel op zoek naar een kine die me hopelijk kan helpen. Intussen toch maar een kaarsje branden. Een pak twijfels in mijn hoofd zo net 6 dagen voor de start.
Pascale moest rustig lopen en dat heeft ze ook gedaan. Tegen een tempo van 6:30 min/km heeft ze deze wedstrijd uitgelopen. Echt leuk is dat niet, want ze weet zeer goed dat ze veel sneller kan.
Bij deze wil ze dan ook alle seingevers bedanken om zo lang het parcours verkeersvrij te houden.
Collega loopster Peggy willen we bij deze ook nog even eren: op haar eerste marathon in Valencia liep ze een vlotte 3:43.
Ik ben een beetje jaloers op haar resultaat...
Raf
maandag 11 november 2013
Nog 12 dagen...
Nog 12 dagen... Dat betekent dat de lange duurtrainingen erop zitten en dat we nu minder moeten lopen. Blessures zijn er niet, buiten een beetje stijfheid in de kuiten of een pijnlijke onderrug. Die pijntjes verdwijnen echter vrij snel na een dagje rust.
Zondag stond dus de laatste lange duurtraining op het programma.
Pascale moest lopen tegen een tempo van ca. 6:30 min per km, en dit 2u 45 min. Wat bleek: ze was meer vermoeid dan wanneer ze sneller loopt. Ikzelf heb een training van 3u30 u uitgevoerd, dit zonder al teveel problemen.
Firenze komt nu echt wel dichtbij! Nog 9 werkdagen en 1 weekend en dan is't zover. Zondag a.s. loop ik nog de ten miles in Essen tegen marathontempo en dan gaan we de laatste week in waar we wat extra op onze voeding gaan letten. Hoe we dat juist gaan doen weet ik nog niet, vast staat wel dat er geen druppel alcohol meer geschonken wordt en dat vooral de laatste 3 dagen er veel koolhydraten gaan verorberd worden. Het lijkt wel een beetje vasten...
Raf
Pascale moest lopen tegen een tempo van ca. 6:30 min per km, en dit 2u 45 min. Wat bleek: ze was meer vermoeid dan wanneer ze sneller loopt. Ikzelf heb een training van 3u30 u uitgevoerd, dit zonder al teveel problemen.
Firenze komt nu echt wel dichtbij! Nog 9 werkdagen en 1 weekend en dan is't zover. Zondag a.s. loop ik nog de ten miles in Essen tegen marathontempo en dan gaan we de laatste week in waar we wat extra op onze voeding gaan letten. Hoe we dat juist gaan doen weet ik nog niet, vast staat wel dat er geen druppel alcohol meer geschonken wordt en dat vooral de laatste 3 dagen er veel koolhydraten gaan verorberd worden. Het lijkt wel een beetje vasten...
Raf
zondag 3 november 2013
Trainen zoals de duiven...
Wat verzint een mens zoal om een beetje variatie in de trainingen te krijgen, om eens te lopen op plaatsen waar je nog niet veel bent gepasseerd?
Wel: train zoals duivenmelkers hun duiven trainen en laat je afzetten in het onherbergzame Wuustwezel, plan een paar tussenstops bij familie of vrienden zodat je daar water kan drinken en een sanitaire stop kan uitvoeren.
Zo gebeurde ook op zondag 3/11 en heb ik dus een training van 30 km uitgevoerd die me vrij goed is bevallen. Onderweg heb ik 3 gellekes geconsumeerd om de brandstofhoeveelheid tijdig aan te vullen. Maag en darmen verteren die dingen intussen vrij goed, dus dat ziet er allemaal goed uit voor d-day.
Zonde dat er zoveel wind was, want ook dat vreet krachten. Maar veel goede muziek op StuBru (was het nu 80, 90 of 2000) maakt zo een training veel aangenamer.
Moe maar voldaan ben ik na ongeveer 3 uur thuis geraakt.
In de namiddag merkte ik duidelijk wat stijfheid in de beentjes, doch dat zal wel snel overgaan na een nachtje rust.
Intussen zijn we nog slechts 20 dagen verwijderd van het uiteindelijke doel...
Eén van de dingen waar we nu wat meer op focussen is de voeding voor en tijdens de marathon. Soms is het moeilijk om door de bomen het bos nog te zien, doch enkele betrouwbare raadgevers helpen ons hierbij zeer goed.
Pascale
Wel: train zoals duivenmelkers hun duiven trainen en laat je afzetten in het onherbergzame Wuustwezel, plan een paar tussenstops bij familie of vrienden zodat je daar water kan drinken en een sanitaire stop kan uitvoeren.
Zo gebeurde ook op zondag 3/11 en heb ik dus een training van 30 km uitgevoerd die me vrij goed is bevallen. Onderweg heb ik 3 gellekes geconsumeerd om de brandstofhoeveelheid tijdig aan te vullen. Maag en darmen verteren die dingen intussen vrij goed, dus dat ziet er allemaal goed uit voor d-day.
Zonde dat er zoveel wind was, want ook dat vreet krachten. Maar veel goede muziek op StuBru (was het nu 80, 90 of 2000) maakt zo een training veel aangenamer.
Moe maar voldaan ben ik na ongeveer 3 uur thuis geraakt.
In de namiddag merkte ik duidelijk wat stijfheid in de beentjes, doch dat zal wel snel overgaan na een nachtje rust.
Intussen zijn we nog slechts 20 dagen verwijderd van het uiteindelijke doel...
Eén van de dingen waar we nu wat meer op focussen is de voeding voor en tijdens de marathon. Soms is het moeilijk om door de bomen het bos nog te zien, doch enkele betrouwbare raadgevers helpen ons hierbij zeer goed.
Pascale
Abonneren op:
Posts (Atom)