Bedankt!

Bij deze willen we iedereen van harte bedanken voor de vele gelukwensen en felicitaties die we mochten ontvangen.
We hadden nooit gedacht dat deze 'missie' zoveel reacties zou teweeg brengen!
Het deed echt wel deugd.
Ook een dikke merci aan de coaches Pierre (Pascale) en Bert (Raf) voor hun vakkundige en professionele aanpak. Zonder hen zou het een pak moeilijker zijn geweest! De vraag is zelfs of het dan wel gelukt zou zijn.
Intussen zijn we al meer dan een week terug thuis en ligt de marathon al ruimschoots 2 weken achter ons.
Voldoende hersteld zijn we wel, maar lange afstanden lopen zit er voorlopig zeker niet in. Daarvoor mankeert de goesting.
Nu gaan we enkele weken wat calorieën tanken! In deze periode is dat echt niet zo moeilijk.
Aan iedereen nog een prettig en vreugdevol eindejaar!

Tot de volgende.
Raf

Nooit gedacht

Mijn eerste marathon ooit: toen ik Raf overhaalde om mee te doen, zeiden sommigen me dat ik niet goed wist waaraan ik begon. En dat is eigenlijk waar, maar ik ben wel blij dat ik het gedurfd heb. Uiteindelijk loop ik nog maar ongeveer 1,5 jaar.

Maar een goede begeleiding, een uitgekiend trainingsschema - waarvoor dank Pierre - en de nodige doorzetting hebben me naar de finish geleid.

En ik moet zeggen dat het al bij al goed meeviel.

Uiteraard moest ik net voor de start de dixies opzoeken, want met een volle blaas kan ik niet starten. Dat was wel een hele onderneming, tussen al die plassende mannen lopen die het waterpeil van de rivier Arno aan het verhogen waren.

En dan naar het startvak.

Een beetje zenuwachtig was ik wel, doch dat is een goed teken.

Rustig gestart, tegen een hartslag van ca. 125 BPM,, verteerde ik de eerste kilometers vlot. Ik had wat angst voor een hongerslag, en daarom nam ik elke 5 km een energiegel samen met het nodige water. Dit was me zeer duidelijk ingefluisterd door Peggy, en haar raad heeft voorkomen dat ik de man met de hamer ben tegenkomen.
Het tempo lag constant net onder de 6 min/km. Conditioneel ging dat zeer goed, doch de spieren protesteerden bij elke versnelling. Aangezien dit mijn eerste marathon was, durfde ik ook niet goed om toch wat sneller te lopen.

Na km 35 voelde ik dan toch dat de tijd rijp was om een sneller huppelend petje te worden en heb ik mijn tempo verhoogd.

Veel mensen heb ik voorbij gestoken, en dat geeft een berg moed.

De laatste kilometers vloog ik over de verschrikkelijke plaveien in de straten, om zo te eindigen in 4:09:41.

Mijn eerste marathon is een feit!

Pierre zei me altijd dat ik na de aankomst het gevoel moest hebben dat ik zin moest hebben in een tweede. Wel: dat gevoel heb ik dus, waarvoor dank.

En nu genieten van de rust: ik heb het verdiend.

Pascale

Missie volbracht...pijn is tijdelijk en roem is voor altijd...

Eerst dit: als één van de lezers twijfelt of ie ja dan nee wel eens een marathon zou lopen heb ik slechts één raad: doen! De voldoening en de emotie die je ervaart als je de aankomstlijn overschrijdt is met niks te vergelijken. De vele uren training ben je direct vergeten.
De race zelf dan: met een hoofd vol twijfels ben ik gestart. Moest deze race bv. in Antwerpen of Brussel zijn, dan had ik nooit gestart. Maar ja: je bent nu zover en al die voorbereidingstijd en gelopen kilometers wil je toch ergens verzilverd zien.
Prachtig weer trouwens op deze dag: ik denk een graad of 13 en een stralend zonnetje.
Wat een chaos was me dat om in het juiste startvak te geraken. Over het muurtje springen en tussen plassende mannen lopen was de oplossing om toch maar tijdig in het juiste vak te geraken. Die stress was uiteindelijk voor niks nodig want we hebben in dat vak nog een heel tijdje staan schilderen (en opwarmen). Aangezien we geen referentietijd hadden, stonden we dus in het laatste startvak. Geen probleem: we moesten toch traag starten en dan is zo'n massa trage lopers de ideale remmende factor.
Van bij de eerste meter voelde ik pijn in mijn kuit. Ik dacht: ik blijf lopen zolang ik kan en we zien wel waar we eindigen. Zo bleef ik rustig bij Pascale en het tempo dat ze aanhield kon ik goed verdragen.
Elke 5 km was er een bevoorrading met water en nog wel wat andere dingen, en van die gelegenheid hebben we gebruik gemaakt om steeds een energiegel te verorberen met de nodige hoeveelheid water.
Alles was zeer goed georganiseerd en aangeduid.
Kilometer na kilometer slopen we dichter bij de halve afstand, en ik was verbaasd dat mijn kuit het nog steeds niet begeven had. De pijn was er bij elke stap, doch hij verergerde niet.
Firenze is trouwens een mooie marathon met heel wat ambiance. Er zijn niet teveel niveauverschillen, je loopt in enkele parken en in een mooie historische stad, wat wil een mens nog meer?
De 30 km grens dan: vele mensen hebben me verteld dat je dan de man met de hamer tegenkomt. Wij hadden geen tickets voor hem besteld en we hebben op geen enkel moment ook maar een glimp van hem opgevangen.  Waarschijnlijk is het voedingsschema de dagen voordien en de regelmatige inname van de energiegels de reden dat we nergens een dipje hebben gehad.
Vanaf km 38 kon ik Pascale's tempo niet echt meer volgen. Ik heb geprobeerd om het huppelende petje dat enkele honderden meters voor mij liep in te halen, doch dat ging echt niet. De laatste kilometers gingen al bij al nog vrij vlot, je steekt heel veel mensen voorbij die al aan het wandelen zijn. Dat geeft moed, en dan ben je aan de aankomst.
Mijn tijd: 4:10:34. Tevreden ben ik met deze tijd niet, maar ik ben wel trots dat ik de marathon heb uitgelopen, gelet op de constante pijn die ik ervaren heb.
Na de aankomst wandel je als een pinguïn...en kan je geen meter meer lopen. Vreemd toch.
En nu recupereren...de taxibedrijven zullen nog een aardige cent aan ons verdienen als we hier iets willen bezichtigen.
Eén ding staat vast: dit smaakt naar nog.
Raf

We zijn startklaar

Vandaag zijn we toegekomen in Firenze.
Alles is vlotjes verlopen, nergens problemen met bagage of wat dan ook.
Firenze heeft wel een zeer korte landingsbaan: bij het landen plakte onze neus tegen de stoel voor ons...Het is trouwens een zeer kleine luchthaven, net buiten de stad.
Toen we overstapten in Munchen, merkten we dat er we met meerdere lopers op het vliegtuig richting Firenze zaten. En dat leidt dan toch weer tot een aangename nervositeit - iets in de zin van: nu komt het wel echt dichtbij.
Het hotel was snel gevonden, en dan inchecken voor de nodige formaliteiten voor de marathon. (nummer, wat promo-spullen en een leuk aandenken aan deze 30e marathon)
En dat is een belevenis op zich! Alles was goed georganiseerd, overal waren er vele standjes met dingen die op een of andere manier met lopen te maken hebben.
Ik kwam terecht in sfeer die ik nog nooit heb meegemaakt. Ik wist niet dat marathon zo'n big business was.
Maar leuk is het wel.
Nog wat pasta en water verorberd en dan terug naar het hotel voor de nodige rust.
We hebben nog een half uur losgelopen in deze (drukke) stad.
Ondanks de goede zorgen van een jonge kine is mijn kuit zeker nog niet in orde. Ik hoop dat ie het uithoudt morgen. Een toptijd zit er zeker niet in. Als ik de marathon uitdoe, zal ik al zeer tevreden zijn.
Pascale heeft de nodige zenuwpijntjes, maar ik denk dat ze morgen een knalprestatie gaat leveren. Alles is vrij goed verlopen en ze heeft zo goed als alle trainingen uitgevoerd.
Voor diegenen die ons willen volgen hierbij onze startnummers:
Pascale: F2132
Raf: 9224

Te volgen op: www.firenzemarathon.it   of   www.tds-live.com

En nu op zoek naar de laatste pastamaaltijd zonder alcoholconsumptie!
Raf

Laatste weekend training...in mineur

Dit weekend moest ik een 20 km trage duur op zaterdag en een 15 km tempoloop uitvoeren op zondag.
Zo gezegd, zo gedaan. Zaterdag ging alles goed, ik voelde de gebruikelijke stijfheid na zo een lange training.
Zondag had ik met de 10 miles in Essen-Horendonk een mooi alternatief voor de 15 km-loop. Niet te snel - het is immers niet meer dan een training - maar tegen een aangenaam tempo van ca 5min/km startte ik...na enkele honderden (!) meter voelde ik echter langzaam maar zeker pijn in mijn rechterkuit. En in het begin denk je: dat zal nog wel wat stijfheid van gisteren zijn en dat verdwijnt wel snel. Niets bleek minder waar: de volledige kuit voelde al snel aan zoals gewapend beton. Wijselijk ben ik dus maar gestopt. 'T zal toch niet waar zijn ... Zo kort voor het ultieme doel?
Thuisgekomen heb ik er gelijk warme compressen opgelegd, wat los gemasseerd... Als het morgen niet beter is, ga ik zonder twijfel op zoek naar een kine die me hopelijk kan helpen. Intussen toch maar een kaarsje branden. Een pak twijfels in mijn hoofd zo net 6 dagen voor de start.
Pascale moest rustig lopen en dat heeft ze ook gedaan. Tegen een tempo van 6:30 min/km heeft ze deze wedstrijd uitgelopen. Echt leuk is dat niet, want ze weet zeer goed dat ze veel sneller kan.
Bij deze wil ze dan ook alle seingevers bedanken om zo lang het parcours verkeersvrij te houden.
Collega loopster Peggy willen we bij deze ook nog even eren: op haar eerste marathon in Valencia liep ze een vlotte 3:43.
Ik ben een beetje jaloers op haar resultaat...
Raf

Nog 12 dagen...

Nog 12 dagen... Dat betekent dat de lange duurtrainingen erop zitten en dat we nu minder moeten lopen. Blessures zijn er niet, buiten een beetje stijfheid in de kuiten of een pijnlijke onderrug. Die pijntjes verdwijnen echter vrij snel na een dagje rust. Zondag stond dus de laatste lange duurtraining op het programma.
Pascale moest lopen tegen een tempo van ca. 6:30 min per km, en dit 2u 45 min. Wat bleek: ze was meer vermoeid dan wanneer ze sneller loopt. Ikzelf heb een training van 3u30 u uitgevoerd, dit zonder al teveel problemen.
Firenze komt nu echt wel dichtbij! Nog 9 werkdagen en 1 weekend en dan is't zover. Zondag a.s. loop ik nog de ten miles in Essen tegen marathontempo en dan gaan we de laatste week in waar we wat extra op onze voeding gaan letten. Hoe we dat juist gaan doen weet ik nog niet, vast staat wel dat er geen druppel alcohol meer geschonken wordt en dat vooral de laatste 3 dagen er veel koolhydraten gaan verorberd worden. Het lijkt wel een beetje vasten...
Raf

Trainen zoals de duiven...

Wat verzint een mens zoal om een beetje variatie in de trainingen te krijgen, om eens te lopen op plaatsen waar je nog niet veel bent gepasseerd?
Wel: train zoals duivenmelkers hun duiven trainen en laat je afzetten in het onherbergzame Wuustwezel, plan een paar tussenstops bij familie of vrienden zodat je daar water kan drinken en een sanitaire stop kan uitvoeren.
Zo gebeurde ook op zondag 3/11 en heb ik dus een training van 30 km uitgevoerd die me vrij goed is bevallen. Onderweg heb ik 3 gellekes geconsumeerd om de brandstofhoeveelheid tijdig aan te vullen. Maag en darmen verteren die dingen intussen vrij goed, dus dat ziet er allemaal goed uit voor d-day.
Zonde dat er zoveel wind was, want ook dat vreet krachten. Maar veel goede muziek op StuBru (was het nu 80, 90 of 2000) maakt zo een training veel aangenamer.
Moe maar voldaan ben ik na ongeveer 3 uur thuis geraakt.
In de namiddag merkte ik duidelijk wat stijfheid in de beentjes, doch dat zal wel snel overgaan na een nachtje rust.
Intussen zijn we nog slechts 20 dagen verwijderd van het uiteindelijke doel...
Eén van de dingen waar we nu wat meer op focussen is de voeding voor en tijdens de marathon. Soms is het moeilijk om door de bomen het bos nog te zien, doch enkele betrouwbare raadgevers helpen ons hierbij zeer goed.

Pascale

Mastenbosloop

Om niet altijd alleen te lopen zijn wedstrijden zoal de Mastenbosloop (10 miles) mooie gelegenheden om toch kilometers te malen. Het Mastenbos is een plaats waar ik af en toe wel eens een rondje loop om dan nadien huiswaarts te keren. Bekend terrein dus.
Enkele uren voor de start waren er veel twijfels bij ons: de weersvoorspellingen gaven aan dat er een stevige wind annex stortbuien op komst waren, en we dachten dan ook dat de kans groot was dat dit evenement niet zou doorgaan door het voorspelde stormweer.
Zo'n sites als buienradar zijn dan wel handige hulpmiddelen doch wat bleek: de voorspelde herfststorm is uiteindelijk helemaal niet tot in Kapellen geraakt. Moeten ze mij toch eens uitleggen hoe ze het weer in Kapellen zo goed kunnen manipuleren!
Enfin: ik moest 30 km lopen , en die eerste 16 waren dus niet meer dan een onderdeel van een training. Ondanks het voorspelde slechte weer waren er toch veel deelnemers, en dat is altijd goed voor de organisatoren.
De "wedstrijd" dan: ik heb altijd gelopen in de harstlagzone rond 145 BPM... Frusterend om zien hoeveel mensen je dan voorbijsteken, dat is toch wel op je tanden bijten om toch niet eens even door te trekken. Maar ik heb het beestje in mij kunnen temperen. Een mooie wedstrijd in een mooi bos trouwens!
Pascale moest ergens finishen in de buurt van 1:25:00 en dat is haar ook gelukt. Haar tijd: 1:23:56....dat is echt wel zeer goed! Mijn vermaledijde echtgenote kon het dan ook niet nalaten om even de spot met mij te drijven bij de aankomst. Mijn wraak zal zoet zijn op 24/11! Maar ik zal mijn best moeten doen om voor haar te finishen als ik dit resultaat zie.
De resterende km heb ik met behulp van een gelleke relatief vlot verteerd. Benieuwd hoe stijf ik morgen zal zijn. De man met de hamer probeerde me nog in te halen net voor ik thuis was, doch hij was net te laat... Maar het scheelde echt niet veel!
Nu nog 2 loodzware weken en dan begint de tapering. Het wordt tijd want die lange trainingen vergen toch wel veel van het lichaam en de geest.
De winnaar van deze ten miles was Tycho, nog een oude bekende van Brtc! Waar is de tijd dat ik samen met hem ging trainen...ik kan hem al heel lang niet meer bijhouden.
Proficiat Tycho!
Raf

Kermisloop Putte

Blijkbaar hebben ze in Putte ergens een knopje of een beschermheilige die op het juiste moment zorgen voor voldoende goed weer met de jaarlijkse Kermisloop.
De dag daarvoor en op maandag zelf had het veel en lang geregend, toen de kermisloop om 19:50 uur startte, was het over... De wedstrijden voordien hadden jammer genoeg minder geluk.
Ideaal weer dus, en ook nu weer een talrijke opkomst voor deze jaarlijkse traditie.
De eerste kilometers moest ik het rustig aan doen, nadien mocht ik een versnelling hoger schakelen. Geen probleem, intussen ben ik al een beetje slimmer geworden en weet ik dat dit een tactiek is die dikwijls een beter resultaat oplevert dan te snel te beginnen.
En jawel: na enkele kilometers doe je niet anders dan mensen voorbijsteken en voor het moreel is dat altijd een opsteker.
Het eindresultaat was een vlotte 44:35, hetzelfde resultaat als vorig jaar. Alleen had ik toen echt getraind om eens onder de 45 minuten te geraken, terwijl de wedstrijd van dit jaar niet meer dan een tussenstation is in de trainingsopbouw.
Zelden ben ik tevreden over een wedstrijd, maar nu dus wel. Tijdens de woensdagtraining voelde ik wel dat ik diep was geweest, want die training liep voor geen meter.
Pascale moest onder de 52 minuten blijven volgens haar trainer, ook dat is zonder probleem gelukt. Ondanks de zware dip de dag daarvoor, was ze toch maar netjes gerecupereerd.
Ze rondde de kermisloop af in een tijd van 50:10 wat zeer goed is.
Maar ook zij merkte op woensdag dat de reserves serieus aangesproken waren, een beetje rustiger trainen was dus ook voor haar van toepassing.
Nu naderen de weken waarin het aantal kilometers nog opgevoerd wordt. Dit zal de periode zijn waarin er nog meer uren moeten getraind worden.
Ik heb al nieuwe muziek in de ipod gepompt!
Raf
www.kermisloop.be

Music@running

Zondag 13 oktober 2013: weervrouw Sabine vertelt dat vandaag er zoveel neerslag is gevallen als dat er normaal op een halve maand valt. Dat geloof ik graag: onze pluviometer was bijna overgelopen...

Ondanks dit hondenweer hebben we toch de loopschoenen aangetrokken en onze trainingen afgewerkt. Pascale voor een 2 u 45 min en ikzelf heb zo'n 20 km afgemaald. Geef toe: dan moet je toch wel echt gedreven zijn, of goed zot. Kies maar.
Zo'n lange trainingen in dit regenweer zijn veel beter te verdragen als je wat muziek in je oren duwt. Een ipod met daarop overwegend stubru-muziek, dat is toch iets wat je veel doet vergeten. Tijdens het lopen in de regen merk je dat er veel songs gaan over regen... dat geeft je toch een beetje morele steun. Maar het belangrijkste is toch wel dat de tijd sneller vooruit gaat. Een kleine greep uit de playlist: Faithless (Insomnia - niet van toepassing want ik slaap heel goed!) - Anne Clark (our darkness - en ergens komt de zin: it rains even harder now!) - the Call - I still believe (inderdaad: ik geloof er nog altijd in)

Pascale heeft de man met de hamer tegenkomen...gelukkig dook hij op net bij het einde. In de regen en met af en toe een stevige wind in het nadeel verbruik je duidelijk veel meer energie. Een recovery shake en een beetje rust zullen haar er weer snel bovenop helpen.
Morgen de jaarlijkse 10 km Kermisloop in Putte: hopelijk zijn mijn schoenen droog! Toptijden zijn er voor ons niet te verwachten, daarvoor is er teveel trainingsarbeid geleverd in het voorbije weekend.
Raf

Update 1 oktober

Een marathon lopen vergt toch een serieuze voorbereiding. Niet alleen een loopschema maar een medische controle zijn noodzakelijk. In april heb ik een sportmedische controle laten uitvoeren en deze was niet zo goed. Ik trainde veel te intensief, dat zag je zeer duidelijk op mijn lactaatcurve. Ik moest me degelijk laten begeleiden of ik zou de man met de hamer zeer vroeg tegenkomen in Firenze. Lange duurlopen aan een lage hartslag uitvoeren, dat was de zeer duidelijke boodschap. Vorige donderdag ben ik terug getest en ik ben er op vooruit gegaan (ik had wel stiekem gehoopt dat het beter was). Lange duurlopen uitvoeren, het is en blijft de basis om succesvol te zijn.
Zondag ben ik naar Antwerpen gelopen om deel te nemen aan de Think Pink jogging. Het was een duurloopje van 24 km onder zeer goede omstandigheden...mooi weer, een mooi parcours en het was voor het goede doel. Ik heb er van genoten van de eerste tot de laatste kilometer. De jogging heb ik gelopen met een paar vriendinnen en dat was een mooie afsluiter.
Volgend weekend heb ik een weekendje geboekt met 8 dames maar de loopschoenen gaan mee. Op zondag, net voor de brunch, hoop ik mijn training van 2u30 af te werken.
Pascale

Weekendje lopen

Vrijdagavond...lekker in de zetel zakken, filmke zien, wijntje erbij... Niks van dat alles, ik moest nog een traininkje doen. Pas rond 21u kan ik vertrekken dus goed verlichte wegen opzoeken is de boodschap. De goesting is er echt niet maar na 20 min opwarmen is daar niks meer van te zien. Het ging me goed af. Zaterdagavond: een wedstrijdje van 10 km wordt ingepland in de training, 5 km inlopen, 10 km wedstrijd (KOTK-Ekeren) en 5 km uitlopen. Ik wil de wedstrijd rustig lopen maar eenmaal het borstnummer opgespeld is, loop ik veel te snel. Het ging supergoed. 55 min is geen toptijd maar ik moest wel doseren om de 20 km fatsoenlijk af te werken. Met 46.27 heeft ook Raf een goede tijd neergezet. Het vele trainen merk je toch wel: je conditie gaat er echt op vooruit. Alleen je spieren en pezen durven opspelen, maar tot op heden zijn alle trainingen vrij goed te verteren voor het lichaam.

Energizer night and wet run

Vrijdag de dertiende...zou je dan wel meedoen aan een wedstrijd? Dat brengt toch ongeluk? Eigenlijk viel dat allemaal wel goed mee, enkel de hemelsluizen was men vergeten dicht te doen. Dat merkte je ook op de vele paadjes die vaak leken op een modderpoel. An VB had beloofd om de sluizen te sluiten, doch blijkbaar beschikte ze niet over de juiste afstandsbediening. Jammer. Voor de rest is dit eerder een evenement dan een wedstrijd. Vele deelnemers, smalle paadjes en de duisternis maken dat je echt niet kan lopen zoals je dat zelf wil. Maar dat is ook niet de bedoeling: iedereen krijgt een headlight en T-shirt, er is veel randanimatie en dat allemaal samen zorgt voor een unieke sfeer.
Pascale had enkele collega's mee uitgenodigd, zodat ook zij eens konden proeven van dit gebeuren. Sommigen hebben we wel niet gevonden door de grote drukte, maar ze zullen zich ook wel geamuseerd hebben.
Zelf heb ik er een fartlek van gemaakt. Af en toe eens stevig versnellen, om dan rustig te joggen omdat je niet voorbij kon of omdat er iets moois te zien was. En je moest goed uitkijken, want je voet of enkel is snel verzwikt op een of andere oneffenheid.
Pascale hield het op een kort duurloopje met aandacht voor een babbeltje onderweg. Wat wel opvalt is dat je dit soort afstand uitermate goed verteerd, de loopconditie is duidelijk veel beter dan enkele maanden geleden, ook al trainde ik toen voor een 1/4 triatlon.
Al bij al is dit een leuk evenement, dat zie je ook aan het aantal deelnemers (7.000). Het zet mensen aan om de loopschoenen (best niet hun spiksplinternieuwe...) aan te trekken en dat is toe te juichen.
Raf
www.energizernightrun.be

Trainen voor een marathon: wat houdt dat in?

Als je vertelt dat je aan het trainen bent voor een marathon, dan merk je dat er velen zijn die niet goed weten wat dat allemaal inhoudt. Eerst en vooral moet je toch al wat loopervaring in de benen hebben voor dat je daaraan begint. Een 10 km wedstrijdje moet je vrij vlot kunnen verteren. Wat ik iedereen aanraad is om een inspanningstest uit te voeren. Zo kan je zien wanneer je begint te verzuren en in welke hartslagzones je moet trainen. En geloof het of niet: verstandig en rustig opbouwen is de enige goede manier om aan zo iets te beginnen. Een goed doordacht trainingsschema is eveneens onontbeerlijk. Daarvoor heb je iemand nodig met kennis van zaken, maar als je je goed informeert kan je het ook zelf doen met behulp van on-line tools zoals bv. MyAsics. Een trainingsschema zal je stap voor stap verder leiden naar het uiteindelijke doel. Reken toch maar dat je 3 a 4 keer per week je schoentjes moet aantrekken. En op het einde wordt dat zelfs nog wat meer. Belangrijk is dat er ook periodes met rust worden ingebouwd. Je lichaam moet af en toe bekomen. En dan zijn er de twijfels waar je af en toe mee worstelt: ga ik dat wel kunnen? De pijntjes die af en toe de kop opsteken...het weer dat soms niet meewil..soms heb je ook geen goesting of geen tijd... Het leven is inderdaad meer dan werken en sporten... Voor diegenen die al wel wat ervaring hebben in duursporten is dit artikeltje geen nieuws meer, voor mensen die er iets minder vanaf weten hoop ik dat ze een beetje wijzer zijn geworden. Ciao

Kapittelloop Brasschaat

Op 31-08 vond de Kapittelloop in Brasschaat plaats. Pascale en ik kozen voor de halve Marathon-afstand. Coach Bert had me op het hart gedrukt om niet te snel te starten, ergens rond hartslag 150 a 155 BPM. Raad van een ervaren man sla je niet zomaar in de wind dus zo gezegd, zo gedaan. Ik moet zeggen dat lopen in die hartslagzone comfortabel is, toch zeker de eerste kilometers. Vanaf km 10 mocht ik het tempo wat opdrijven en wat versnellen. Ook dat ging zeer goed en het plezante aan deze 'tactiek' is dat je dan toch heel wat lopers terug opraapt. Om te weten wat het is en om te kijken of je maag-darmstelsel geschikt is voor een 'gelleke' heb ik zo een kleverig ding binnengespeeld rond km 12, gevolgd door een flinke slok water. De smaak viel wel mee en ook mijn maag of darmen hebben niet geprotesteerd. Ook dat geeft vertrouwen wanneer het langere werk eraan komt. De laatste ronde heb ik dan toch maar alle registers opgetrokken en dan voel je dat je spieren eigenlijk niet meer willen. De conditie is in orde maar spieren en pezen vertellen je zeer duidelijk dat er toch nog heel wat werk op de plank is om een marathon succesvol te beëindigen. Ook Pascale besloot om niet te hevig van stapel te lopen en ook zij kon de wedstrijd vrij comfortabel beëindigen met een gemiddelde van 5,35 min/km. Het competitieduiveltje in haar heeft haar de laatste kilometers nog doen versnellen, doch net niet voldoende om een tegenstreefster te verslaan. De dag nadien was er zeker wel wat stijfheid te voelen, doch al bij al is ook deze wedstrijd door beiden goed verteerd. De tijden op de 21 km:(eigen timing) Pascale: 1:54:10 Raf: 1:47:36 www.acbreak.be

Barcelona: citytrip met trainingen

Barcelona is een mooie stad, da's geen nieuws. Veel te zien, veel te doen...iemand zei me dat men Barcelona heeft gebouwd zodat men citytrips kon uitvoeren. En dat er veel toeristen zijn, konden we gemakkelijk zien aan het aantal vliegtuigen dat aankwam op de luchthaven. Elke 2 minuten kwam er een vliegtuig aan  -we konden dit goed zien tijdens ons ontbijt op de hoogste verdieping. Een fraai beeld van een stad die volop ontwaakt.

Toch hebben we getracht onze geplande looptrainingen zo goed mogelijk uit te voeren. Da's relatief goed gelukt, alhoewel lopen in een vreemde omgeving toch altijd wat zoeken is. Het viel wel op dat je heel veel lopers/joggers/voetballers tegenkomt als je een leuk traject hebt gevonden.
De trainingen verlopen zonder al te veel problemen, dus dat zit wel goed.
Alleen...er zijn nog heel wat trainingen te gaan vooraleer de marathon op 24/11 plaatsvindt.
Maar goed: velen hebben het ons al voorgedaan, waarom zou het ons niet lukken mits een verstandige en uitgebalanceerde voorbereiding?
Tot de volgende!

Inleiding

Een marathon? En waarom Firenze?
Laten we het houden op het zoeken van haalbare nieuwe uitdagingen, iets wat je eens moet gedaan hebben en dit in combinatie met een citytrip naar een mooie stad in een mooi land.
We zijn beiden voldoende gedreven om deze missie tot een goed einde te brengen, intussen hebben we de noodzakelijke schema's ontvangen en die trachten we zo goed mogelijk te volgen. Weer of geen weer.
Nu maar hopen dat de gebruikelijke kwaaltjes beheersbaar blijven.
Afspraak op 24 november in Firenze!
Intussen trachten we met deze blog een beetje weer te geven wat zo'n voorbereiding inhoudt.